Epiloog?

Na 2 rustdagen in Florø de draad weer opgepakt. Lange etappe tot Maløy. Qua landschap en natuur steeds indrukwekkender.

Ik passeerde de hoogste zeeklif van Noorwegen, spotte een zeearend en otters en de eerste papegaaiduiker. Weinig wind en aanvankelijk wel zon dus warm dus maar weer uit het droogpak. Later in de schaduw van die klif en met een frisse bries toch haast onderkoeld en weer terug in het droogpak. Laatste stuk een geniepig stroompje tegen dus pas om 18:30 in Maløy. Geen strandje dus hotelletje gepland maarrr.. het werd een overnachting op het enorm luxe zeiljacht van Ruud die met zijn dochter Maaike op reis was.
Vandaag met matige zin weer begonnen, de omstandigheden waren prima om Stadlandet te passeren maar ik was niet meer prima. Halverwege de oversteek naar de eerste kaap begon ik me echt beroerd te voelen: hoofdpijn, misselijk, enorm slap.  Waren de scallops van gisteren bedorven?? Zo ging ik het niet redden dus afgeslagen naar het eerste dorp. Ik wilde vnl een bed vinden. De 10 laatste km duurden eindeloos. Na aanlanden op het strand komen er 2 ambulancemedewerkers op me af. En ik had inmiddels bedacht dat zowel lijf als geest eigenlijk helemaal niet meer verder wilden. Maar dat het zo erg was?
Het bleek dat de plaatselijke dokter nederlands is. Hij, Tjakko, had mij vanaf zijn lunchtafel binnen zien varen met NL vlaggetje en had zijn ambulanciers op mij afgestuurd want hij wilde dolgraag met mij praten.
Omgekleed, appartementje gevonden en met al mijn slapte toch even bij mijn collega langsgegaan. Besproken dat ik al dan niet tijdelijk retour Nederland wilde. Toevallig zou hij morgen vanuit Alesund naar Nederland vliegen en binnen een kwartier was er ook voor mij een ticket. De rest van de middag recupererend met een herstelslaapje en een bouillonnetje.
Tjakko heeft vanavond nog een bijeenkomst met de dorpsbewoners. Ze zijn nogal gelovig hier en dat is hij niet, daar wil het dorp over in gesprek. Tjakko zal tijdens die bijeenkomst vragen wie er schuur-ruimte beschikbaar wil stellen voor de tijdelijke opslag van mijn kajak.

Hoe gaat het nu verder?
Ten eerste mis ik toch nog net het 80ste verjaardagsfeest van mijn moeder. Als ik land zitten ze aan het diner.
René noemde haar in een reactie al eens een prachtmens, ik ben nooit haar makkelijkste zoon geweest maar wil toch kwijt dat ik haar nog veel zo vitaal mogelijke jaren wens.

Verder ga ik natuurlijk nog terug naar mijn boot met mijn auto. Ik weet bijna zeker dat ik de reis niet meer op dezelfde wijze voortzet maar misschien pak ik nog wat krenten uit de pap. Dagtochten naar bijv het vogeleiland Runde. De toekomst zal het uitwijzen.

Nu hoef ik alleen nog maar te beslissen met welk schoeisel ik de terugreis zal aanvaarden. Mijn laarzen of mijn slippers?